“Eind 2022 zag het leven er voor mij niet zo goed uit.
Ik had geen zin meer om mama te zijn en dus zag ik ook niet goed waarom ik zou blijven bestaan, als mama zijn eigenlijk mijn enige reden was om s ’morgens op te staan.
Alleen een kind opvoeden blijft een vreemde taak.
De natuur is niet gemaakt om dit alleen te doen, en toch moest ik het volhouden want wie zou er anders voor mijn kind zorgen.
Een grote maatschappelijke druk die diep in ons wezen ook gewoon als een verplichting voelt omdat je ervoor kiest om een mens op deze aardbol te zetten. De verantwoordelijkheid start veel eerder dan wanneer de buik dik wordt, eigenlijk begint het al vanaf de puberteit wanneer je keuzes begint te maken en hoe je omgaat met vruchtbaarheid en verantwoordelijkheid... En eigenlijk al de generaties voor ons.
Mijn biologische klok heeft niet getikt, ik had geen tijd om groot te worden dus waarom zou ik dan denken aan voortplanting?
Als vrouw zijnde had ik wel veel nood aan emotionele verbinding met een man maar waarom zou ik dan kiezen voor een mens die tussen ons zou komen.
Maar het leven zit goed in elkaar, en wanneer ik een beetje mijn portie onverantwoordelijkheid had gehad, veel therapie, hartzeer en verwerken van oude pijn was ik plots zwanger.
Wat nu? Ik heb mezelf erdoor getrokken maar was beschaamd van de manier waarop het kind was ontstaan dus heb ik mezelf volledig afgesloten van alles en iedereen.
Dus toen wij terug naar België zijn verhuisd in 2021, komende van een vissers huisje aan de Zeeuwse kust, vol goede moed en hoop op meer sociaal contact en een netwerk, waren mijn verwachtingen extreem hoog.
Eind 2021 is mijn dochtertje gestart op een geweldige school. Ik durfde de mensen amper aan te spreken en was nog eenzamer dan ervoor omdat ik precies bergen had verzet die niemand anders zag. Weinig vrienden, mijn mama waar ik niet echt op kon rekenen en weinig zin om nieuwe vrienden te maken. Ik zag het niet meer.. Waarom nog blijven leven.
Ik heb dan beslist om aan de bel te gaan trekken op school, huilend aan het kleine tafeltje van de kleuterklas, de juf is direct recht gestaan na mijn verhaal over allerlei enge gedachten die ik had en nam mij dan ook echt serieus toen ik gewoon “help” tegen haar zei.
En toen is ons geweldig traject begonnen...
Rafaëla is begin 2023 bij ons binnengestapt, ik wist helemaal niet wat ik moest verwachten en was doodsbang van hulp. Wat betekent dat eigenlijk, hulp krijgen met het opvoeden van een kind.
Ze was zo warm en aandachtig dat het voor mij heel natuurlijk aanvoelde om mijn verhaal te doen.
Na een lang gesprek vertelde ze mij dat ze voor mij een maatje ging zoeken, ik had nogmaals geen idee wat dit zou betekenen dus stond ik er nogal sceptisch tegenover.
18 maart ontmoete ik Marijke, een prachtige eigenzinnige vrouw die precies wel heel goed wist wat het leven kon betekenen en zodanig veel rust en zelfrespect uitstraalde dat ik er zenuwachtig van werd.
“Dit gaat het niet worden”, zei ik tegen Rafaëla, “ze is helemaal niet zoals ik, ze komt van een andere wereld, hoe kan ik hier nu iets van leren of hoe gaat zij mij nu kunnen helpen??” “Hou het even vol, dat komt wel goed”, zei Rafaëla.
En wauw, wat een fantastische meerwaarde is deze vrouw in ons leven geworden.
Dankzij Marijke ben ik blijven vechten voor mezelf en waar ik voor sta, mijn krachten maar ook mijn kwetsbare ik heb ik leren appreciëren. De onvoorwaardelijke liefde en haar luisterend oor hebben mij geleerd dat ik zo veel meer ben dan alleen maar mama en dat ik door al die externe dingen juist een hele goede mama kan zijn.
Ik zou hier pagina’s over kunnen volschrijven maar dat is niet nodig, het komt erop neer dat ik MODO eeuwig dankbaar ben om mij te redden uit een heel donker gat.
Nu geniet ik niet alleen van mijn meisje maar ook van mezelf, elke dag.
En af en toe komt mijn vriendin Marijke nog eens langs of gaan we samen iets drinken. En die vriendschap is er voor altijd.
Dankuwel Rafaëla, voor de feesten, de cadeaus en vooral de liefde zonder oordeel.”
Comentários